Jarenlang vroegen we op de dag van de verkiezingen een gastvoorganger. Dat zou de verkiezingen minder beïnvloeden, dachten we. Nu ging Marc voor, een Duifse voorganger, en hij koos juist de verkiezing als zijn thema: de geschiedenis ervan in de kerk, de spelregels van de democratie in onze gemeenschap die als een omheining zijn. Die regels moeten niet te krap zijn. Hij gebruikte het beeld van de machtige arend die in een omheining terecht was gekomen waar hij zijn vleugels niet meer kon uitslaan. De spelregels in de gemeenschap moeten juist ruimte scheppen voor ieder lid om zijn vleugels te kunnen uitslaan.
Toen ik begon 23 jaar geleden als voorganger, waren er 12 kandidaten. Er mochten maximaal 10 kandidaten gekozen worden en het was spannend of ik daar bij zou horen. Tegenwoordig zijn we blij met onze 8 kandidaten en ze halen allemaal voldoende stemmen. 23 keer ben ik gekozen als voorganger: het klinkt niet avontuurlijk, alsof het wel een herhaling van zetten móet worden. Maar zo ervaar ik het niet. Ieder jaar een nieuwe keuze om het avontuur aan te gaan. Zelfs mijn voordrachtstekst voelt ieder jaar weer fris. Wat is het geheim van voorgaan De Duif?
In al die jaren waren er discussies in de gemeenschap over het oprekken van de grenzen. De voorgangers zijn vaak degenen die de voorzet geven: het kruisbeeld kon vervangen worden door andere symbolen, God kon als vrouw verbeeld worden, interreligieuze vieringen worden georganiseerd, en er is ook stilte in de kerk. Het is het vertrouwen dat speelruimte schept, een omheining die flexibel is. Open, zo ruim als je kunt. Je vleugels uitslaan, zo breed als goed voelt. Van koolmees tot arend uitgroeien. En het is de taak van de gemeente, een omheining te maken die zo ruim is dat alle voorgangers er hun vleugels kunnen uitslaan.